Excerpts

...

Куќата на семејството Попови не беше голема, ниту пак најугледната во маалото, но од неа секогаш се ширеше мирис што ветуваше топлина и сигурност. Во зима, тоа беше остриот, но пријатен мирис на сув тутун што татко ѝ, Коста, го нижеше и сушеше во долгите, студени вечери во подрумската просторија, претворајќи го во уметност што го хранеше семејството. Во пролет и лето, пак, дворот оживуваше под вештите раце на мајка ѝ, Дана, и мирисаше на свежо окопана земја, на зрели домати, на пиперки што се печеа на старата плотна, и на безбројните цвеќиња што таа ги одгледуваше со неверојатна љубов – разнобојни петунии, горди гербери, миризливи темјанушки и, секако, нејзините омилени, црвени како крв, сардели.

Коста Попов беше човек на земјата. Неговите раце беа големи, груби, ишарани со линии како кората на стар орев, сведоштво за годините поминати под жешкото прилепско сонце, наведнувајќи се над ниските струкови тутун. Беше молчелив човек, не по природа, туку повеќе од умор и од навика. Зборовите ги чуваше како скапоценост, но кога ќе прозбореше, неговиот глас беше длабок и смирувачки. Кон Елена, неговата единствена ќерка, покажуваше нежност што ретко кој друг можеше да ја види. Кога беше мала, тој честопати ја земаше на рамена додека се враќаше од полето, а таа, сместена високо горе, се чувствуваше како принцеза што го набљудува своето кралство. Ѝ раскажуваше приказни за самовили и змејови, за Крали Марко и за храбрите ајдути, а неговите приказни беа повозбудливи од која било книга. Понекогаш, кога беше особено уморен, само ќе ја погалеше по косата, а во тој допир имаше повеќе љубов отколку во илјада зборови.

Дана, од друга страна, беше енергијата што ја движеше куќата. Жена со силна волја и уште посилни раце, таа беше вешта во сè – од готвење на најубавите манџи што мирисаа низ целото маало, преку одгледување на најубавата градина, до беспрекорно водење на домаќинството. Нејзиниот ден започнуваше пред сонцето и завршуваше доцна во ноќта. Но, и покрај сета работа, таа секогаш наоѓаше време за песна. Нејзиниот глас, иако не беше школски образован, беше чист и милозвучен, и додека работеше, честопати пееше стари народни песни – тажни...